घामाचेही बाष्प होईल अश्या रणरणत्या उन्हातील भटकंती :
तैलबैल - वारसदार घाट उतराई - कोंडगाव - ठाणाळे - ठाणाळे लेणी - वाघजाई घाट चढाई - तैलबैल [१९ KM ]
तैलबैल हा आपला आवडीचा परिसर. कधी काळी एकट्याने बाईक हाणत मी कित्येकदा इथे येऊन आभाळाला भिडलेल्या दोन जुळ्या भिंती पाहून प्रत्येकवेळा अवाक होत असे. या खड्या पाषाणाच्या गूढरम्य भिंती न जाणो कधी काळापासून घाटमाथ्यावर कपाळास टिळा लावावा तश्या मिरवत असाव्यात. या अजस्त्र उंचीच्या कातळभिंतींचा रक्षिता भैरवनाथ आपले ठाणे येथे मांडून या जगाचा संसार तेथून चालवत असावा असे कायम मला वाटायचे. याआधी दोन वेळा ठाणाळे लेणी एकट्याने शोधायचा निष्फळ प्रयत्न करून तैलबैलचे फोटो काढून गेलो होतो. तैलबैल वरून कोकणात उतरणाऱ्या वाटांपैकी वाघजाई , सवाष्णी आधी झाले होते तर मागील वर्षी एप्रिलच्या रणरणत्या उन्हात घोडेजिन आणि भोरप्याची नाळ / वाघुरघळ केल्या होत्या. सलग महिनाभर, भर उन्हामध्ये भटकून रापलेली स्किन आता अजून रापू शकत नाही या साक्षात्काराने परत आज तैलबैल कडे मोर्चा वळविला. आज योग आला होता बरीचशी अपरिचित अशी वारसदार किंवा सालतर नाळेचा.
मागच्या आठवड्यात भोजगिरी वरून ढगांची चादर पांघरून बसलेल्या माळशेज घाटाचा नजारा बघून मन तृप्त झाले होते. वैशाख वणवा अनुभवायचा म्हणजे सुधागड जवळचा एरिया बेश्ट! घामाच्या धारांनी निथळत वाघुरघळ चढताना जी काही अवस्था झालेली होती ती आठवत आज परत रात्री नऊला निघून तैलबैल च्या दिशेने प्रस्थान ठेवले. बारा वाजता गावात पोहोचून गावातील मारुती मंदिरात पथारी पसरली. मागील वर्षी याच मंदिरात झोपलो असताना पहाटे एका काकूंनी आम्हाला जणू पुनर्जन्मच दिला होता. तो कसा काय? मग हे वाचा -
=================================================================
"रुपेश , ए रुपेश ऊठ रे जरा ! त्यो बघ तिथे एक साप आहे घोणस असावी बरं ती! ती माणसे झोपलीयेत तिथे. मार जा तो ! ती माणसं घाबरतील "
या काकूंच्या एका वाक्याने तैलबैल गावातील मारुती मंदिरात घोरणाऱ्या ट्रेकर्सची झोप तीन ताड उडाली. पहाटे साडे चारची किर्रर्र वेळ. रुपेशने शांतपणे "काय शिंची कटकट ए! " अश्या अविर्भावात उठून हातात दंडुका घेऊन सापाला पुढच्या दिड मिनिटात यमसदनी धाडले आणि पुन्हा निद्रादेवीची आराधना करण्यास सुरुवात केली. " मेला व साप झोपा तुम्ही!" - इति काकू.
झोप उडालेली ट्रेकर मंडळी कधी नव्हे तो "आज लवकर ट्रेक चालू करू" म्हणत आवरायला लागली.
=================================================================
आज परत असाच सिन नको म्हणून मंदिराच्या आतमध्ये झोपलो. थंडगार वाऱ्याची झुळूक येत-जात होती. पहाटे पाच ला उठून अबरते घेतले आणि हापस्यावर जाऊन पाणी भरून दिवसभराच्या पायपिटीस सिद्ध जाहलो.
आजचा प्लॅन होता वारसदार घाटवाटेने कोकणात कोंडगाव येथे उतरून ठाणाळे लेणी बघून वाघजाईने वरती तैलबैल येथे यायचा. वारसदार वाट आम्हाला नवी असल्याने आणि स्थानिकही वापरीत नसल्याने तिथे चुकामुक होण्याची शक्यता होती. पण ज्या gpx फाईलच्या जीवावर मंडळी निघायच्या तयारीत होती त्या gpx सिग्नल ने असहकार पुकारला. रेंज नसल्याने gpx कोऑर्डिनेट्स मिळत नव्हते. मग काय, सकाळी सहा वाजता गावात दारे ठोठावत वारसदार वाट दाखवायला येणार का विचारपूस सुरु केली. गावातील बोडके नावाचं काका एकदाचे नाळेच्या तोंडापर्यंत दाखावयास यायला तयार झाले आणि आमची पालखी एकदाची हलली.
वारसदार नाळेच्या तोंडाशी आलो तेव्हा समोर बघताना आजूबाजूचा परिसर डोळ्यात मावत नव्हता. सकाळचे शुचिर्भूत वातावरण, आंब्याला आलेला मोहोर, पाठीमागे अवाढव्य पसरलेला सालतर डोंगर. सालतर डोंगराच्या आडून उगवणारे सूर्यदेव. वाळलेल्या गवताच्या पात्यांवर कोवळे किरण पडल्यावर चमकणारे गवताचे भाले. पळसाच्या झाडावर चढलली पिवळेधमक तोरणं. डोळ्यासमोर आकाशात उठवलेला सरसगड, उजवीकडे अनघाईचे डोंगर आणि खाली कोकणात आपले आजचे टार्गेट कोंडगाव धरण. नाळेत घुसलो आणि मोठ्या मोठ्या दगडधोंड्यानी आमचे स्वागत केले. पाचच मिनिटात घामाचे थेंब चेहेऱ्यावरून टिपटिपू लागले. दोन तासांच्या उतराई मध्ये फक्त दगडधोंडे तुडवत चालत होतो. मान वरती करायचीही संधी या नाळेने दिली नाही. मोठा रॉकपॅच लागला कि कडेने ट्रॅव्हर्स शोधायचा आणि चालत राहायचा असे करत साडे तीन तासांनी ठाकरवाडी पोहोचलो. येथूनच एक वाट अनघाई किल्ल्याला जाते. ठाकरवाडी मध्ये पेटपूजा करून समोरच्या डोंगरच्या धारेने ठाणाळे गावाच्या रस्त्याला लागलो.
कोकणातली दमट हवा आता चांगलीच झोंबू लागली होती. घामाच्या बादल्या भरतील एवढा घामेघूम झालो होतो. सहा लिटर पाणी घेतले होते त्यातच अर्धे इथपर्यंतच संपले होते. काकडी, चिक्की , टोमॅटो इत्यादी मंडळींनी पाठीवरून पोटात बदली करून घेतली. डोक्यावर भर बाराचा जळता सूर्य घेऊन वाघजाईची चढाई चालू केली.
येथे आता खाली ठाणाळे गावात उतरलो तर अतिरिक्त पायपीट वाढणार होती म्हणून वाघजाई घाटाचा रस्त्याला लागायच्या उद्देशाने मधूनच माथ्यावर चढाई केली आणि वाघजाईच्या वाटेला लागलो. हे मधूनच वाट नसताना घुसणे आजूबाजूच्या करवंदांच्या आणि काटेरी झुडुपांना रुचले नसावे. त्यांनी आमच्या हातावर, डोक्यावर त्यांच्या काटेरी सह्या करायला सुरुवात केली. याचा एक फायदा मात्र झाला तो असा कि, झाडीत लपलेले एक हरीण उडी मारून बाहेर आले आणि काही कळायच्या आत गुडूप झाले. येथे जर एक हरीण आहे, म्हणजे कुठेतरी कळप असणारच या विचाराने जोमात निघालो पण नंतर कुठे हरीण दिसले नाही. वाटेत दोन कातकरी भेटले त्यांनी वाट बरोबर असल्याचा दुजोरा दिल्यावर चढाईचा वेग वाढवला. अर्धा वाघजाई चढून आल्यावर एका ठिकाणाहून उजवीकडे वाट ठाणाळे लेण्यांकडे जाते. gpx वर हा स्पॉट नक्की करून आडवं चालायला सुरुवात केली. तासाभरात ठाणाळे लेण्यांपाशी पोहोचलो. एवढ्या दुर्गम ठिकाणी इतक्या सुरेख लेण्या छिन्नी हातोड्याने कोरणाऱ्या अनामिक हातांना मनोमन दंडवत घालून परतीची वाट धरली आणि वाघजाई घाटाला लागलो.
तीन मिनिटात वाघजाईच्या स्पॉट ला आलो आणि भर उन्हात दोन वाजता कोकणातला उष्मा सहन करीत चढाई चालू झाली. पाण्याची कमतरता जाणवू लागली होती आणि आता फक्त एक लिटर पाणी शिल्लक होते. वाघजाईच्या ठाण्यापाशी पाणी आहे असे कळले होते पण सापडू शकले नाही. दार दहा मिनिटांनी बसत एकदाचे काय ते तीन वाजता वाघजाई देवीच्या मंदिरापाशी पोहोचलो. डोंगरांच्या कुशीतील अश्या वाटांचे रक्षण करणाऱ्या या डोंगरदेवांना हात जोडून माथ्यावर आलो आणि गावाचा रस्ता धरला.
वाघजाई घाट
सकाळी साडे सहा ला सुरु केलेला ट्रेक साडे तीन वाजता संपला. जवळपास १८ किलोमीटर्स चाल झाली होती. हापस्यावर अंघोळ करून लगेच गाडीला स्टार्टर मारला आणि कुठेही खाण्यापिण्यात वेळ न दवडता सातच्या आत घरात! अवघ्या ३८५ रुपयात असा फाडू ट्रेक संपन्न जाहला!
शेवटी काय तर ... तू रख यकीन बस अपने इरादों पर ........ तेरी हार तेरे होसलों से बडी नही होगी !
असो! फोटोंचा आनंद घ्या!
