रविवार, ३० नोव्हेंबर, २०१४

कोकणदिवा

कोकणदिवा

एखादा रविवार पकडून बाईक पिदडवत कुठेतरी भटकून यायचे म्हणून यावेळी कोकणदिवा जायचा प्लान केला. याधीच्या रविवार भर दिवाळीत सारसबागेतील हिरवळ डावलून लिंगाणा आणि रायलिंग पठारावरची हिरवळ बघायला एकटाच गेल्याने जरा सोलो ट्रेकिंग करायचा कॉन्फिडन्स वाढला होता. 

यावेळीही सकाळी जास्त लवकर उठण्याचे कष्ट न घेता निवांत ८ वाजता उठून निघालो. थोडेसे पाणी आणि खायला घेऊन बाईक मारत खडकवासला-> शिवणे-> कोंढवे धावडे ->कुडजे -> निलकंठेश्वर-> पानशेत-> घोल ->गारजाई पर्यंत पोहोचलो.

पानशेत पर्यंत जाताना, निलकंठेश्वर फाटा फुटतो तेथे एक पांडवकालीन शिवमंदिर आहे. मंदिर खूप काही खास नसले तरी शिवलिंग आणी मंदिराबाहेरील विरगळ मात्र बघण्यासारखी आहे.


येथून पानशेत जवळपास ६ किमी असून मध्ये एक छोटा तलाव लागला. बरेच बगळे व तत्सम पक्षी जमले होते. आजूबाजूला डोंगररांगा, निर्मनुष्य रस्ता एकदम निरव शांतता.

मी गाडी लावताच अर्धे पक्षी उडून गेले. मोठी लेन्स नसल्याने फोटोसाठी जास्त प्रयत्न न करता काही बळच क्लिक मारले.

सुमारे ४ तासात मी "घोल" या कोकणदिवा किल्ल्याच्या पायथ्याच्या गावी पोहोचलो. पानशेत पासून रस्ता बरा असला तरी आजूबाजूला मस्त हिरवागार डोंगररांगांच्या कुशीतून वळणे घेत जाताना बाईक दामटवायला मजा येते.

'घोल" पासून "गारजाई" गाव जवळपास ७-८ किमी असून घोळ पासून आधी पायवाटेने चालत जावे लागे. आता नुकताच कच्चा रस्ता झाल्याने बाईक जाऊ शकतात.
बाईक पंक्चर वैगरे झाली कि मात्र मजा आहे. ८ किमी ढकलून घोल गावात आणून मग दुसर्या दिवसाच्या ST ची वाट बघून त्यात गाडी टाकून पानशेत लाच पंक्चर काढून मिळते. सो टायर चांगले असतील तरच हुशारी करण्यात अर्थ आहे .

गारजाई गावातून रस्ता विचारून निघालो खरा, पण ३-४ तास शोधूनही काही सापडले नाही. GPS चालू केला पण कुठे आहोत आणि कुठे जायचे काहीहिऊ पत्ता लागेना. शेवटी ३ वाजले आणि आहे तेथून परतीची वाट पकडली.

उत्तुंग डोंगररांगा आणी पूर्णतः निर्मनुष्य प्रदेश. कुत्रे सुध्दा नाही कुठे. बराच भटकलो. एका खिंडीत जेवण करून परत वाट शोधायला निघालो पण २-३ तास भटकत कुठेतरी तिसरीकडेच चाललो होतो. शेवटी एकट्याला भीती वाटायला लागली सो गप निघालो परत. येऊ परत पावसाळ्यात आता.

कोकणदिव्यावर न जायचा/जाणारा एक रस्ता मला माहित झाला. आता किल्ल्यावर जायचा पुढच्या वेळी शोधू.

घोल गावातील काही बायका काहीतरी चाळत होत्या. काय चाळत होत्या ते मात्र कळले नाही. जाताना मात्र मला थांबवून त्यांनी विचारले कि या कच्या रस्त्यांनी का गाडी घेऊन गेलास? गाडी खराब झाली तर काय करशील अश्या ठिकाणी?
मी नुसताच हसलो पण जाताना आणि येताना मनात प्रचंड धाकधूक होती.


कर्दळीचा फड जमला होता.

पानशेत धरणाचे काही फोटो काढायला थांबलो. मस्त निळेशार पाणी होते. वाळलेले गवत पायाने मोडत पुढे चाललो होतो. एका ठिकाणी थांबून खालचा फोटो काढला अन तोच मागे काहीतरी सळसळ आवाज झाला. मागे बघतो तर भलामोठा घोणस ऊन खात पडलेला होता आणि माझ्यामुळे त्याची वामकुक्षी खंडित झाली होती.

"सळसळ" या आवाजाची मी प्रथम अशी अनुभूती घेतली. अजूनही तो आवाज कानात बसलाय. तो इतक्या झपकन निघून गेला पण मी मात्र असा टरकलो की जी काय बाईक काढली तेथून ते डायरेक्ट कोथरूड.

हा ब्रिज मस्त आहे. कुद्जे गावाहून पुढे आहे थोडा.

सुर्यनारायण आपली ड्युटी संपवून आपला अल्टरनेटीव ला handover देऊन चालले होतो. पण एक मस्त फोटो आला.

बाकी खूप खास लिहिण्यासारखे नाही. चेहेरा काळा पडायला या ट्रेक ने अजून थोडी मदत झाली आणी पुढच्या आठवड्यासाठी औताला जुंपून घ्यायला फ्रेश होऊन नव्या दमाने आम्ही सज्ज झालो.

रविवार, २ नोव्हेंबर, २०१४

रायलिंग पठार, सिंगापूर नाळ, लिंगाणा.

रायलिंग पठार, सिंगापूर नाळ, लिंगाणा.
दिवाळीचा ( अगदीच वेळ जात नसल्याने) उपक्रम: सिंगापूर येथे फराळ वाटप......
सिंगापूर गावात फराळाच्या पिशव्या वाटल्या मुलांना. पण नंतर लगेच सटकलो कारण लाडू कडक झाले होते. थांबलो असतो तर .............  
मस्त दिवाळीचे दिवस होते. दिवाळीचा तिसरा पाडव्याचा दिवस होता. घरी संध्याकाळी कार्यक्रम असल्याने सकाळी सारसबागेत हिरवळ पाहायला जायचा प्लान ठरलेला होता. पण मागील वर्षाचा अनुभव पाहता सारसबागेतील हिरवळ बघण्याऐवजी रायलिंग पठारावरील हिरवळ जास्त खुणावत होती. म्हणून मग सकाळी सकाळी गाडी काढून एकटाच निघालो हिंडायला. 
रायलिंग पठार आणी तेथून समोर काळजात धडकी भरवणारा लिंगाण्याचे ते अभेद्य रुपडे याची देही याची डोळा पहायचे फार दिवस मनात होते. फोटो बघून तर केव्हा मुहूर्त लागतोय असेच वाटत होते. रायलिंग कडे जाताना लागणारे सिंगापूर नावाच्या गावाबद्दलही उत्सुकता लागली होती. एकदाचा काय तो निकाल लावावा म्हणून बाईक काढली अन सुटलो पाबे घाटाकडे. 
दिवाळीचे दिवस असल्याने घरी फराळ बनवलेला होताच म्हणून मग त्याच्या काही पिशव्या बनवून घेऊन निघालो. सिंगापूर गावात जेथे मी गाडी लावणार होतो तेथील मुलांना फराळ वाटायचा एकट्यानेच घेतलेला उपक्रम पार पडायचा होता. जायचे कसे वैगरे माहिती आधीच काढली होती. 
कोथरूड->खडकवासला-> सिंहगड -> सिंहगडाच्या मागून पाबे घाट-> वेल्हे (तोरणा) -> तोरण्याच्या मागून केळद रोडने भट्टी खिंड -> हरपुड फाटा -> सिंगापूर.
सकाळी सकाळी खडकवासला धरण.
पाबे घाटातून दिसणारा तोरणा किल्ला.
तोरण्याची बुधला माची मागील बाजू.
केळद रस्त्याने भट्टी खिंड ओलांडून पुढे आलो कि हा बोर्ड दिसतो. या बोर्ड पासून लगेच पहिला उजवीकडे कच्चा रस्ता जातो तो सिंगापूर ला जातो. दुचाकी आरामात जाऊ शकते. अर्थात टायर चांगले असतील तर. :)
सिंगापूर रोड वरून दिसणारा तोरणा बालेकिल्ला आणि बुधला माची.
लिंगाणा प्रथम दर्शन कुसारपेठ गावातून.
दूरवर फक्त आणी फक्त डोंगररांगा. आणि माणसाचा पत्ताच नाही कुठे. 
खिंडीपासून सुमारे १ तासात सिंगापूर गावात पोहोचलो.
सिंगापूर गावातील टुमदार घर : जेथे आजतागायत रस्ता आणी वीज दोन्हीही नव्हते. ८ किमी पायपीट करून चालत यावे लागायचे. नुकताच मातीचा कच्चा रस्ता बनला आहे तोच लोकांनी डोंगर फोडून प्लॉट पडायला सुरवात केलीये. मोहरी गावात अजूनही ३ डोंगर ओलांडूनच जावे लागते.






लिंगाणा आणी पाठीमागे दुर्ग दुर्गेश्वर रायगड किल्ला. शार्प कडा दिसतोय ते टकमक टोक.







लिंगाण्याला चढणे अशक्य तर लांबूनच चकलीची टोपी
.





या डोंगररांगांच्या कुशीतच मढेघाट, शेवत्या घाट , सिंगापूर नाळ लपलेले आहेत जे डायरेक्ट महाड तालुक्यात उतरतात.फोटोत नाव दिसतंय ती सिंगापूर नाळ असून ती लिंगणमाची नावाच्या गावात उतरते. तेथून लिंगाणा चढता येऊ शकतो. या पासून अजून पुढे बोराट्याची नाळ आहे जी दापोली गावात उतरते. तेथून रायगड जाता येते.


पूर्णतः निर्जन अश्या टापूत एकटाच हिंडत होतो म्हणून वाट चुकू नये यासाठी एका उपग्रहाला जोडीला घेतला. बाण दिसतोय तेथे गाडी लावली होती.