शनिवार, २३ जानेवारी, २०१६

क्युरीयस केस ऑफ सतारवादक आणि तबलावादक

क्युरीयस केस ऑफ सतारवादक आणि तबलावादक
प्रसंग १
 दोन दिग्गज कलाकारांची जोरदार जुगलबंदी चालू आहे. दोघेही तुफान गाणी म्हणतायेत. राजसभा भरली आहे. एक जेष्ठ आणि श्रेष्ठ गायक आसनावर बसून घाबरल्यासारखा गाणी ऐकतोय. राणी सोडून इतर सगळी (रविवारी सकाळी वारजे पुलाखाली जमणाऱ्या मंडळी सदृश्य)  डोकी फेटे/पागोटे/झब्बा घालून यथेच्च माना डोलवतायेत. गायकाच्या भावमुद्रा, त्याने घेतलेल्या आलापी, स्वर प्रेक्षकांप्रमाणे (म्हणजे आपण) राज दरबारातील सगळ्यांच्या कानांना तृप्त करून सोड्तायेत (असे दिसतंय). इतक्या की मागच्या तबला वादकाला आपण गायकाच्या आलापीलाही तबला बडवल्याचा मुक्त अभिनय करतोय याचा पत्ताही लागत नाही.

प्रसंग २: 
एक मुलगा जन्मतःच वृद्धावस्थेत जन्म घेतो. जसे दिवस लोटत जातात तसे तसे तो तरुण आणी वयाने कमी होत जातो. अजून काही काळाने तो छोट्या मुलासारखा छोटा होत होत बायकोच्याच मिठीत बाळ होऊन कालवश होतो.
(सुमारे सात वर्षांपूर्वी ब्रॅड पिट काकांचा "The Curious Case of Benjamin Button" या नावाचा अप्रतिम सिनेमा येउन गेला. वार्धक्यात जन्म घेऊन म्हणजे जन्मतः वार्धक्यात असलेल्या अर्भकाची जशी वाढ(?? येथे नक्की काय म्हणता येईल? असो काहीही म्हणा.)  होत जाते तसा तो तरुण (वयानी कमी) होत जातो अशी स्टोरी लाईन होती. तसाच एक प्रसंग मराठीत सापडला आहे. )

प्रश्न :
आता वाचकांना प्रश्न पडला असेल (पडू दे!) की पहिल्या गायनाच्या जुगलबंदीचा आणी बटन काकांच्या म्हातार्याचा तरुण होण्याचा या सदरात ( का सदरयात) काय संबंध? 

निरुपण :
हिरो लोकांच्या गाणी बजावणी कार्यक्रमात बसलेले सतार वादक आणि तबला वादक पागोट्याच्या खाली मानेवर खोटे केस लाऊन आणी झब्बा घालून आपापले वाद्य वाजवतायेत. दोघे गायक चौदा वर्षापूर्वी एकमेकांना तरुण असताना भेटलेले आता कालानुरूप प्रौढ झालेत. दोघांच्या केस,दाढी,मिश्या पिकल्यात. बाकी काही मंडळी उदा. राजा,राणी, कविराज मात्र तसेच्या तसे आहेत. काही मंडळी चिरतरुण असतात याचाच अविष्कार हा. 

पुरावा :
वर्तमान :


चौदा वर्षांपूर्वी :

निष्कर्षाकडे वाटचाल :
निसर्गाचा महिमा इतका अद्भुत की, चौदा वर्ष्यापूर्वी म्हातारे म्हणजे मिशी,दाढी पिकलेले त.वा. आणि स.वा. आजच्या घडीला तरुण आणी काळी कुळकुळीत मिशी, दाढी वागवत मस्त दाद देतायेत.सगळ्यांचा प्रवास म्हातारपणाकडे होत असला तरी हे दोघे दिवसेंदिवस तरुणच होत असावेत. स्वरांना घराण्याची बंधने नाहीत तसे या दोघांना काळाची आणी शरीर-शास्त्राची बंधने नसावीत. 
असो. तुका म्हणे उगी राहावे, जे जे होईल ते ते पाहावे.


निष्कर्ष:
बाकी तुम्ही आम्ही मात्र एक एक क्षण वयाने मोठेच होत जाणार म्हणून असले काही वाचण्यात आपला वेळ घालवू नका. असे साहित्यिक भोग टाळून वेळेचा सदुपयोग करायला शिका. 

जिते रहो पर वाचते रहो :) 

शनिवार, ९ जानेवारी, २०१६

सासवडचीये नगरी: लोणी भापकर

पूर्व लेख :

सासवडचीये नगरी : संगमेश्वर,चांगवटेश्वर

सासवडचीये नगरी: लोणी भापकर 

आता बारामती हायवेला लागलो. आणी सुसाट सुटलो.लोणी भापकरला वळण्याचा रस्ता चुकायला नको म्हणून MAP लावला आणी निघालो. येथून पुढे सुमारे २ वाजता पोहोचलो लोणी-भापकर.

लोकप्रभा मध्ये आलेला अभिजित बेल्हेकर यांचा लेख वाचूनच लोणी भापकर ला जायचे नक्की केले होते. मोरगाव-बारामती रोड वरून एकदाचा "लोणी भापकर" फाटा दिसला आणी हुश्श केले. सुर्य डोक्यावर आलेला आणी पोटातही डोंब उसळलेला. फाट्यापासून सुमारे १५-२० मिनिटे गाडी हाकत गेल्यावर गावात पोहोचल्याचे सुतोवाच झाले. जरा वर्दळ दिसू लागली आणी त्यातच एका मंदिराचा कळस अगदी दूरवरूनही लक्ष वेधून घेत होता. तेच हे काळभैरवनाथ मंदिर. 

काळभैरवनाथ मंदिर:-

हे मंदिरही पुर्वाचीन असले पाहिजे असे आतमधील कातळकला बघून लक्षात येते. सद्यकाळात त्यावर रंगरंगोटी करून त्याचे नूतनीकरण (??) करायचा यत्न केला गेलाय.

गाडी मंदिराच्या बाहेर लाऊन आमचा फापट-पसारा बाहेरच ठेऊन मंदिरात जाऊन बसलो. रखरखत्या उन्हातून एकदम दगडी मंदिरात गेल्यावर कमालीचा गारवा जाणवला. मंदिरात महिला पुजारी होत्या. भैरवनाथाला महिला पुजारी कश्या असे एकक्षण वाटले पण मी त्या गणिताचा उलगडा करायला आलो नव्हतो. नमस्कार करून, गुलाल उडवून, थोडा आजूबाजूला फेरफटका मारला.
काळभैरवनाथ: 




मंदिराच्या बाहेर दोन मोठ्या दगडी दिपमाळा आहेत . त्याने मंदिराचे रूप अजून खुलून दिसले. शेजारीच एक विहीर आहे. गाडी चिंचेच्या सावलीत दम खात होती म्हणून थोडा वेळ टीपी केल्यावर मंदिराच्या मागे गेलो.तेथे काही विरगळ होत्या. त्या बघून थोडे पुढे गेलो तर गावातल्या मुलांचा मस्त गोट्यांचा डाव जमला होता.
एकाला सांगितले की तू लांबून उडव यातली एक गोटी आणी मी फोटो काढतो. मला वाटले खूप वेळ जाईल आणि बरेच फोटो काढावे लागतील. पण हा बघा पहिलाच शॉट. ताडी !!!
एकाच गोटी उडवून स्ट्रायकर गोटी कोणालाही धक्का न लावता बाहेर निघून गेली. वा वा sss 

भंकस झाली, गाडीही शांत झाली होती. मग निघालो मल्लिकार्जुन मंदिराकडे.
अडीच च्या सुमारास येथे पोहोचलो. पूर्ण निर्जन असे स्थान माझ्या जोडीला मंदिरातील देव आणी काही श्वान लोक्स. येथे आल्यावर मात्र "आधी पोटोबा नंतर विठोबा" म्हणत डबे उघडले.
कडकडून लागलेली भूक डबा उघडताच गोड शिरा पाहून अजून वाढली. आणले होते नव्हते ते सगळे मांडून खायला सुरवात करताच अजून २ श्वानांची कंपनी लाभली.
मल्लिकार्जुन मंदिर :
सभामंडप, अंतराळ, गर्भगृह आणि नागर शैलीतील विटांचे शिखर अशी या उत्तराभिमुख मंदिराची रचना. यातील सभामंडप पूर्वीच पडल्याने आपण थेट गाभाऱ्यापुढील विस्तीर्ण अंतराळात प्रवेश करतो. पण तत्पूर्वी प्रवेशद्वारावरील रत्न, रूप आणि स्तंभ शाखा आणि त्यातील निसर्ग रूपकांवर नजर टाकायची आणि तळातील द्वारपालांची परवानगी घेत आत शिरायचे. - See more at: http://www.loksatta.com/trekit-news/loni-bhapkar-temple-in-baramati-1044948/#sthash.JTREhOTl.dpuf
सभामंडप, अंतराळ, गर्भगृह आणि नागर शैलीतील विटांचे शिखर अशी या उत्तराभिमुख मंदिराची रचना. यातील सभामंडप पूर्वीच पडल्याने आपण थेट गाभाऱ्यापुढील विस्तीर्ण अंतराळात प्रवेश करतो. पण तत्पूर्वी प्रवेशद्वारावरील रत्न, रूप आणि स्तंभ शाखा आणि त्यातील निसर्ग रूपकांवर नजर टाकायची आणि तळातील द्वारपालांची परवानगी घेत आत शिरायचे. - See more at: http://www.loksatta.com/trekit-news/loni-bhapkar-temple-in-baramati-1044948/#sthash.JTREhOTl.dpuf
सभामंडप, अंतराळ, गर्भगृह आणि नागर शैलीतील विटांचे शिखर अशी या उत्तराभिमुख मंदिराची रचना. तळातील द्वारपालांची परवानगी घेत आत शिरताच, आता सभामंडप नसला कारणाने आपण मंदिरात प्रवेश करताच गाभाऱ्या पुढच्या जागेत येउन पोहोचतो. आता पुरेसा प्रकाश नसूनही फक्त आजूबाजूला बघण्यात आपण गर्क होऊन जातो. प्रत्येक भारवाहक खांबांवर केलेले मनसोक्त कोरीवकाम आणि त्यां शिल्पांचे संदर्भ समजावून घेता घेता आपण मध्ययुगीन इतिहासात हरवून जातो.


ठिकठिकाणी कोरलेल्या कृष्ण-मुद्रा, कृष्ण-लिला, भारवाहक यक्षिणी व इतर अनेक अबोध अशी शिल्पे.

शिवाच्या पायाशी डोक टेकवून आपण बाहेर पडतो तोच समोर दिसते विस्तीर्ण अशी पुष्करणी.

 पुष्करणीत पाणी नसल्याने आपोआप समोर लक्ष गेले ते म्हणजे कोरीवकलेच्या उत्कृष्ठ आविष्काराकडे. दगडी नंदी-मंडप.
मंडपाच्या चारही बाजूने उत्कृष्ठ असे कोरीवकाम केलेले आहे. पौराणिक शिल्पे, कामशिल्पे आणी अनेक गज-शिल्पे.

या मंडपात पूर्वी यज्ञवराह विराजमान होता असे तेथे नव्याने उपस्थित झालेल्या आजोबांनी सांगितले. आजोबा न विचारता मला माहिती पुरवत होते त्यावरूनच त्यांचा उद्देश्य माझ्या लक्षात आला. थोडी श्रवण-भक्ती करून मग फोटोभक्ती चालू केली.
येथे एक मांजर होती ती सारखी माझ्या मागे मागे येउन पायात येत होती. तिच्या पेकाटात लाथ घालून हाकलून द्यावी वाटत होत. पुल म्हणतात तसे मांजर हा जगातला सर्वश्रेष्ठ उच्छाद आहे.

यज्ञवराह पाहिला आणी वाटले ..... वाह ss याच साठी केला होता अट्टाहास. !!  

आधी वाचलेल्या लेखांमध्ये हे शिल्प मंदिराच्या मागे झाडीत पडलेले आहे असे वाचले होते. पण त्या लेखांचा इफेक्ट कि काय म्हणून हे शिल्प मंदिराच्या सुरवातीलाच मोकळ्या भागात आणून ठेवले आहे.  
मी निघतोय असे वाटून आजोबा पुन्हा प्रकटले. 
हे शिल्प त्या पुष्करणीच्या नंदी मंडपात स्थानापन्न होते.त्यानंतर औरंगजेबाच्या आक्रमणात आणी युद्धात ज्या काही मंदिरांची आणी शिल्पांची भंजने झाली त्यात याचाही नंबर लागतो. भुलेश्वर येथील भंजलेल्या मूर्तींची आठवण झाली.  

"त्या मुसलमानांनी ह्या मूर्तीचे त्वांड फोडून फ्याकून दिलेली झाडीत. इतक्या दिवस तिथेच पडून होती. गावातील लोकांनी आणलीये इथे काही दिवसांपूर्वी. ते उचलतय थोडी कोणाला? दोरी बांधून आणायला लागल तर हलेना जागच. क्रेन बोलावली मंग आणी क्रेनने उचलून आणून ठीवलाय इथे!"- इति आजोबा.
"त्या काळचे ते मुसलमान म्हणजे" अश्या हरीतात्यांच्या आवेशात जात असतानाच यज्ञ वराहाच्या देखणेपणाने मला इहलोकी आणले.
अडीच फुट उंचीच्या या वराहाच्या शिल्पाचे तोंड फोडलेले आहे पण त्याच्या पाठीवरील असंख्य विष्णुमूर्ती कोरलेल्या पाहून कारागिराच्या नाजूक हाताची कल्पना येते. पाठीवर छोटय़ा-छोटय़ा तब्बल १४२ विष्णू मूर्तीची झूल चढवलेली आहे. 
या वराहाच्या पायाशी शेष कोरलेला आहे. तर चार पायांजवळ शंख, चक्र, गदा आणि पद्म ही विष्णूची प्रतीके साकारलेली आहेत. पायांना नागदेवतेचे तोडे घातलेले आहेत आणि मुख्य म्हणजे पाठीवर छोटय़ा-छोटय़ा तब्बल १४२ विष्णू मूर्तीची झूल चढवलेली आहे. - See more at: http://www.loksatta.com/trekit-news/loni-bhapkar-temple-in-baramati-1044948/#sthash.JTREhOTl.dpuf

या वराहाच्या पायाशी शेष कोरलेला आहे. तर चार पायांजवळ शंख, चक्र, गदा आणि पद्म ही विष्णूची प्रतीके साकारलेली आहेत. पायांना नागदेवतेचे तोडे घातलेले आहे.
पायाखाली दबलेली गदा आणि दोन पायांमध्ये हात जोडून असलेले मानवी मुख असलेली शेष-रुपी शिल्प , वाराहाने शेषावर मिळवलेल्या अधिपत्त्याची जाणीव करून देतो.

वराहाच्या शेपटीत पृथ्वी गुंढाळलेली आहे असे एका लेखात वाचलेले होते.
बरेच फोटोसेशन झाले. नाऊ टाईम टू गो होम !!

मी निघत असलेले बघताच सावलीत झोपलेले आजोबा पुन्हा प्रकटले आणी त्यांनी "काही" मदत करा म्हणताच माहितीचे प्रयोजन कळले. त्यांना यथाशक्ती मदत करून, तेथीलच एका मोठ्ठ्या चिंचेच्या झाडाच्या चिंचा पाडून घेतल्या भाच्चीसाठी.

आता गाडीला टांग मारून परतीच्या मार्गाला लागलो. येताना दिवे घाटातून जावे का असा विचार करता लगेच सोनोरीचा किल्ला/ मल्हारगड आठवला. वेळही हातात होता. आणी किल्लाही छोटेखानी होता.

सासवडची फ़ेमस अंजिरे येताना लक्ष वेधून घेत होती. थोडी घासाघीस करून १ किलो अंजिरे घेतली. पुढे ट्रेक करायचा आहे हा विचारच नव्हता. घरी येउपर्यंत त्यांचे पानिपत झालेच होते. असो. दिवे घाटाच्या अलीकडे एका टपरीवर सोनोरी विचारले आणि फाट्यावरून उजवीकडे गाडी वळवली.

आता एका छोट्या आणी उजाड अश्या रोडवर मी एकटाच चाललो होतो. मागे, पुढे, समोर कुठेही चीटपाखरूही दिसेना. तसचं संभ्रमित पुढे गेलो मग एक मामांना लिफ्ट दिली त्यांनी रस्ता समजावत भर गावात आणून सोडले. तेथून निघालो मल्हारगडचा बेस. त्याबद्दल पुढील भागात .

सासवडचीये नगरी: मल्हारगड/सोनोरीचा किल्ला, पानसे-वाडा

वाचत राहा. 

सभामंडप, अंतराळ, गर्भगृह आणि नागर शैलीतील विटांचे शिखर अशी या उत्तराभिमुख मंदिराची रचना. यातील सभामंडप पूर्वीच पडल्याने आपण थेट गाभाऱ्यापुढील विस्तीर्ण अंतराळात प्रवेश करतो. पण तत्पूर्वी प्रवेशद्वारावरील रत्न, रूप आणि स्तंभ शाखा आणि त्यातील निसर्ग रूपकांवर नजर टाकायची आणि तळातील द्वारपालांची परवानगी घेत आत शिरायचे. - See more at: http://www.loksatta.com/trekit-news/loni-bhapkar-temple-in-baramati-1044948/#sthash.JTREhOTl.dpuf

शुक्रवार, १ जानेवारी, २०१६

२०१५! सॉलीट्युड ते दोनाचे चार !

पूर्व लेख :  

 २०१५! सॉलीट्युड ते दोनाचे चार !

लोक्स हो, आमचे पुराण लावण्याआधी सर्व वाचक मित्र-मैत्रीणीना अगदी मनापासून नवीन इंग्रजी वर्षाच्या शुभेच्छा देतो. तुमचे सगळ्या योजना, संकल्प (थोडे तरी) पूर्ण होवोत ही अपेक्षा. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

असो. आठ-आठ तासांच्या विश्रांतीचे थांबे घेत धावता धावता पूर्ण वर्ष संपले. रोजच्या पळापळीत काय मिळवले याचा खरच विचार करण्याची वेळ आलेली आहे. तसे पहिले तर मागील वर्षी याच दिवशी मी जसा होतो अगदी तसाच आहे आजही. जरा बारीक ( ते मागच्या वर्षी, यावर्षी गोरा :) ) झालोय पण नजर लागायला नको म्हणून सांगत नाही.

असो, तर "वर्षभरात मी काय काय केले? वा काय कमावले आणि काय गमावले?" अश्या प्रश्नाने आयुष्याचा, वर्षाचा आढावा घेण्याइतके मी काही केले आहे असे वाटत नाही. काय कमावले आणि काय गमावले या दोन्हीचीही उत्तरे मला सुचत नाहीयेत.

या ब्लॉग ने मात्र बरेच काही कमावले. ABP माझा आयोजित ब्लॉग स्पर्धेला या पठ्ठयाला उत्तेजनार्थ बक्षिस मिळाले. नेटाने नेटवर झळकला हे हि नसे थोडके. आमची पण स्थिती अगदी वाईट नाही. आयुष्यभर लक्षात राहील असे काही तरी गवसलेले आहे यावर्षी.

असो,

वर्षाची सुरवात खासच झाली आणी शेवटही अगदी गोग्गोड! आयुष्यभर जपून ठेवावे असे काही क्षण, असे काही आवाज, अशी काही ठिकाणे आणी शब्दातीत अशी नात्यांची ती गुंफण.त्या लाघवी क्षणांमध्ये विरघळून जायचा अवकाश. नवीन नाते आयुष्याला वेगळे वळण देऊन गेले खरे पण त्यातही आमचा मूळ पिंड आम्हाला स्वस्थ बसू देईना आणी मग सुरूच राहिली भटक्या मनाची वाटचाल.
"पुराव्यांनी शाबित करून देईन" या चालीवर वर्षभरात कुठे कुठे भटकंती झाली याची हि चित्ररुपी झलक .

जानेवारी :  सॉलीट्युड शिवनेरी , मल्हारगड 

काहीही न ठरवता, कोणालाही बरोबर न घेता, डबा , पाण्याची बाटली इतकेच घेऊन काहीही प्लान न करता, मिळेल ती गाडी पकडून एकटेच हिंडायला जायचे. समोर जे येईल त्याला एकटेच तोंड द्यायचे. कमीत कमी खर्चात आणी मनसोक्त भटकणे.
शिवाजीनगर जाऊन जुन्नर बस पकडली. यावेळी कॅमेरा पण नव्हता घेतला मुद्दामून. पण नंतर बरेच काही मिस केले असे वाटायला लागले म्हणून पुढच्या वेळेस कॅमेरा पण बरोबर. 
दुसऱ्या वेळेस सरळ गाडी काढली आणि पोहोचलो दिवे घाट. मल्हारगड.  





फेब्रुवारी : सॉलीट्युड हडसर किल्ला 

यावेळेस एकट्याने कोणत्याही साधनांची मदत न घेता कडा चढण्याचे दिव्य केले गेले. ते असे:-
जवळपास ७०% चढाई करून, एक हलणारी, खिळखिळी झालेली हाताने खुंटी पकडून, दंडाला बांधलेले जोडे सांभाळत, कड्याला लगटून चढाई करतानाही, पोट आणी कडा यामधील जुजबी अंतर भरून काढणारी कॅमेरा bag दोन्ही हात बिझी असल्याने हिसका देऊन दूर सरकवत, उजव्या बाजूने थोडे काह्ली डोकावत कॅमेरा पकडला आणी ४-५ खटाखट क्लिक मारले. त्यातही पहिल्यांदी क्लिकच होईनात म्हणून बघितले तर कॅमेरा Manual मोडला ठेवलेला. मग स्वतालाच शिव्या देत दातांनी मोड चेंज केला. 
एवढे उपद्याप. का? तर माहीत नाही. उगाच हौस.



यावर एक डिटेल लेख खरडण्यात आलेला आहे. जीर्णनगरी मुशाफिरी : हडसर

मार्च : कोअर कोकण- राजापूर, धोपेश्वर 

जरा कुठे स्वस्थ बसू म्हंटले तर भावाने कोकणात चाललो असल्याची वर्दी दिली. आणी मग काय, आम्हीही गंगेत (राजापूरच्या) आमचे घोडे  नाहून घेतले. 
हि एक कायम लक्षात राहील अशी सफर झाली. कोकण म्हणजे फक्त समुद्र किनारे अशी असलेली समजूत लख्ख पुसून टाकली या ट्रीपने. कोअर कोकण म्हणतात ते हेच काय? रात्नांगीचे ते आंबा पोफळीची वने, चिरंतन निसर्ग सौंदर्य आणी आजूबाजूला अनेक "अंतू बर्वा" सदृश्य मंडळी. कमाल !





यावर बरेच लेख लिहायचे आहेत पण शेवटच्या फोटोतल्या होर्न-बिल पक्ष्याच्या जे काही मी प्रेमात पडलो की त्यावर एक पहिले प्रेम लिहिले गेले.

एप्रिल : सफर जलदुर्गांची- विजयदुर्ग, आंबोळगड, यशवंतगड, कनकादित्य सूर्यमंदिर  

जिथे दर महिन्याला एक ट्रेक जमवायची मारामार त्यात एकाच ट्रिप मध्ये २ दिवसात ३ किल्ले म्हणजे मेजवानीच.



मे : सासवडचिये नगरी- संगमेश्वर,लोणी भापकर

लोणी भापकर तेथील यज्ञवराह - विष्णूच्या वराहवताराचे प्रतिक.
दगडाची चढवलेली झूल आणी त्यावर कोरलेल्या १४२ विष्णू प्रतिमा!! सर्वोत्कृठ शिल्पकलेचा एकमेवाद्वितीय अविष्कार !! कमाल !!





याच साठी केला होता अट्टाहास !!  
या सफरीचा वृत्तांत :  सासवडचीये नगरी : संगमेश्वर,चांगवटेश्वर ,
                               सासवडचीये नगरी : लोणी भापकर
                               सासवडचीये नगरी :मल्हारगड / सोनोरीचा किल्ला

जुन : दोनाचे चार हात 

दुनिया किसी पे हारो तो जानो क्या जीत है ये दुनिया,
एक डोर बांधे, सातो जनम को वो प्रीत है ये दुनिया !

आता यावर मात्र कोणताही लेख डकवला जाणार नाहीये तेव्हा वाचकांनी निश्चिंत असावे. :)

जुलै : बंदीपूर अभयारण्य,देडाबेट्टा, मडेकरी(कुर्ग), म्हैसूर 



 

ऑगस्ट:पाबे घाट, तिकोना 

पावसाचा लुफ्त "नव्याने" अनुभवण्यासाठी मग जवळच्या जवळ.


 

सप्टेंबर :विसापूर 

सुटलेले पोट घेऊन परत सह्याद्रीकडे मोर्चा.

 

ऑक्टोबर :भुलेश्वर 




 भुलवून टाकणारे सौंदर्य: दौलत-मंगळ भुलेश्वर

नोव्हेंबर :महाबळेश्वर 





 

 

डिसेंबर: मृगगड ( भेलीवचा किल्ला)

लाख ट्रिप्स करा, सह्याद्रीला पर्याय नाही.




वा, खरेच मस्त गेले हे वर्ष. ट्रेकचा आकडा ७१ वर आलाय तर. बरच काही कमावले म्हणजे मी ! डोळ्यात आणि मनात. डोळ्यात साठवलेले क्षण आणि अनुभव हे केवळ शब्दातीत.

चला आता पाने घेतो आणि सर्व वाचकांना परत मनापासून नवीन इंग्रजी वर्षाच्या शुभेच्छा देतो.लोभ असू द्या.


भेटत राहू …… वाचत राहा ….अभिप्राय कळवत राहा !

सागर शिवदे
sagarshivade07@gmail.com
९९७५७१३४९४